Stres to mechanizm, który od tysięcy lat towarzyszy ludziom. Chociaż warunki życia uległy radykalnej zmianie, nasze reakcje fizjologiczne nie różnią się od reakcji naszych przodków. Stres jest reakcją mającą na celu przygotowanie nas do sprostania wyzwaniom pojawiającym się w otaczającym środowisku. Stał się on nieodzownym elementem życia każdej osoby i pracownika, a także następstwem coraz szybszego tempa życia.
Nieodłącznym elementem pandemii COVID-19 jest poczucie bezradności i utrata poczucia bezpieczeństwa, ochrony, stabilności finansowej i możliwości przewidzenia lepszej przyszłości. Zmiany w organizacji pracy prowadzą do poczucia bezradności i izolacji. Według badania przeprowadzonego przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) ponad czterech na dziesięciu pracowników (44 %) twierdzi, że poziom stresu w pracy uległ wzrostowi w wyniku pandemii. Wśród najczęściej wymienianych czynników przyczyniających się do zwiększonego stresu znajdują się: ogromna presja czasowa, przeciążenie pracą, niewystarczająca komunikacja i współpraca w ramach organizacji oraz brak kontroli nad tempem lub procesami pracy. Dość duży odsetek pracowników zgłasza problemy zdrowotne związane z pracą wynikające ze stresu (ogólne zmęczenie, bóle głowy, bóle brzucha, zmęczenie oczu, problemy z mięśniami lub ból mięśni, problemy ze snem), które zostały spowodowane lub uległy intensyfikacji w wyniku pracy podczas pandemii. Ponadto w czasie pandemii wielu pracownikom przybyło więcej obowiązków zawodowych niż wcześniej, co bezpośrednio przyczyniło się do zwiększenia odczuwanego przez nich stresu. Pandemia, strach o własne zdrowie i zdrowie bliskich, czy też niepewny rynek pracy, były codziennymi realiami, z którymi borykali się pracownicy na całym świecie przez dwa lata.
Pracodawcy powinni poświęcić więcej czasu i środków na analizę wpływu COVID-19 na zdrowie psychiczne pracowników i pomoc osobom najbardziej dotkniętym stresem spowodowanym pandemią. Należy pamiętać, iż przedłużający się stres powoduje spadek wydajności osób zatrudnionych i powoduje chroniczne zmęczenie, co może prowadzić do wypalenia zawodowego lub depresji. Osoby pracujące w warunkach poważnego i chronicznego stresu są bardziej narażone na choroby, ich wydajność jest znacznie niższa, częściej popełniają więcej błędów, a także proszą o dłuższy urlop lub dłużej przebywają na zwolnieniu lekarskim. Zazwyczaj wykazują również mniejsze chęci i zaangażowanie w wykonywanie swoich codziennych obowiązków. Wiele takich osób traci zainteresowanie pracą, a w skrajnych przypadkach zdarza się nawet, że rezygnują z pracy. Priorytetem organizacji powinny być inwestycje czynione w pracowników, ponieważ to oni będą w dużej mierze radzić sobie z kolejnymi kryzysami na pierwszej linii.
Autor: Sylwia Skrzypek-Ahmed, PhD, WSEI university Lublin / Poland
Niniejszy tekst został opublikowany na warunkach licencji Creative Commons: CC BY-SA 2.0. Imię i nazwisko autora: CC BY-SA 2.0, Autor: Sylwia Skrzypek-Ahmed, źródło finansowania: Program Unii Europejskiej Erasmus+ na rzecz Edukacji Dorosłych. Tekst i materiały mogą być powielane, rozpowszechniane, publicznie udostępniane, udostępniane i dostosowywane pod następującymi warunkami: W każdym przypadku należy opublikować nazwisko autora, licencję, a także adres strony internetowej oryginalnego źródła.
Wsparcie Komisji Europejskiej dla opracowania niniejszej publikacji nie stanowi poparcia dla jej treści, która odzwierciedla jedynie poglądy autorów, a Komisja Europejska nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek wykorzystanie informacji w niej zawartych.